Ένοιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας ένα κείμενο που θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ για τη δική μου πόλη , την κοινωνία που ζω.
.
Η Θεσσαλονίκη ΑΝΑΠΗΡΗ ΠΟΛΗ δεν είναι μία κερδοφόρα «μη κερδοσκοπική εταιρεία», δεν είναι μία κρατικοδίαιτη «μη-κυβερνητική οργάνωση», ούτε βέβαια και κάποια «κοινωνία πολιτών».
Είμαστε μία διαρκής συνάντηση, μια ανοιχτή παρέα ανθρώπων εξοργισμένων πρώτα και κύρια με τους ίδιους μας τους εαυτούς, γιατί ανεχόμαστε να ζούμε σε μια πόλη που ως ζωτικός χώρος υποβαθμίζεται διαρκώς, που πνίγει καθημερινά τους ίδιους της τους πολίτες, στραγγαλίζει τις επιθυμίες για ανθρώπινη ζωή και κατασκευάζει κατοίκους χωρίς ιδανικά, οράματα και όνειρα.
ΓΙΑΤΙ
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που εμποδίζει τους ανάπηρους να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να κινηθούν απρόσκοπτα. Η προσπελασιμότητα και η δυνατότητα πρόσβασης όλων των πολιτών σε ζωτικούς χώρους, δομές και υπηρεσίες είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και όχι «προνοιακή παροχή».
Ανάπηρη είναι η πόλη που διοικείται από ανθρώπους, κόμματα και φορείς που με τις πολιτικές και τις πρακτικές τους διαμορφώνουν συνθήκες ασφυξίας για τους πολίτες, μετατρέπουν την πόλη σε έναν τόπο εξόρυξης άκρατου κέρδους και εμποδίζουν τους πολίτες να κινηθούν σε ένα προσιτό, ευχάριστο και ανθρώπινο για όλους περιβάλλον.
Ανάπηροι είναι οι διοικούντες που στο όνομα του κέρδους ασελγούν μετατρέποντας κάθε διαθέσιμο κεντρικό δημόσιο χώρο σε «τραπεζοκαθίσματα» και πάρκινγκ στερώντας από πολλούς το δικαίωμα να κινηθούν ελεύθερα και να περπατήσουν ακόμα και στο ιστορικό κέντρο της πόλης.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε και οι πολίτες που δεχόμαστε τους περιορισμούς στη μετακίνηση, που ταυτίζουμε αυτή τη μετακίνηση με το ιδιωτικό αυτοκίνητο, που ανεχόμαστε την οικοδόμηση κάθε ελεύθερου χώρου και προσαρμοζόμαστε σε μία δόμηση της πόλης που εξυπηρετεί την άκρατη κερδοσκοπία. Γιατί η επέμβαση στο περιβάλλον με τρόπο ώστε να καταστρέφει την ιστορία, τον πολιτισμό και τη φυσιογνωμία της πόλης εξυπηρετεί τις κατασκευαστικές εταιρείες και όλο το οικονομικο-πολιτικό σύμπλεγμα που κερδοσκοπεί μέσα από την περιβαλλοντική εξαθλίωσή της.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που ρυπαίνει και ρυπαίνεται, η πόλη που μολύνει και μολύνεται. Η πόλη που εξοντώνει τους πολίτες της, τη φύση, τα δάση, τα ποτάμια, τις λίμνες, τη θάλασσα, τα ζώα και τα φυτά με την ανοχή στη ρύπανση και στη μόλυνση του περιβάλλοντος, η πόλη που κλείνει τα μάτια σε αυτούς που τη ρυπαίνουν και τη μολύνουν, η πόλη που ανέχεται να εγκληματούν οι κερδοσκόποι κατά της φύσης.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε και οι πολίτες μιας τέτοιας πόλης που συμβάλλουμε σ’ αυτή την καταστροφή, την ανεχόμαστε και δεν αντιστεκόμαστε. Οι πολίτες που στηρίζουμε ένα καταστροφικό για τον άνθρωπο και τον πλανήτη μοντέλο ανάπτυξης. Οι πολίτες που όχι μόνον θεωρούμε φυσιολογική πλέον αυτή την κατάσταση αλλά και που όταν οι ρύποι και η δυσοσμία ξεπερνούν κάθε όριο φτάνουμε στο σημείο να πιστεύουμε ότι έχουμε πρόβλημα με την όσφρησή μας και όχι με το περιβάλλον.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη της αποξένωσης και του ατομικισμού. Η πόλη που παράγει και συντηρεί ως αξίες την ανταγωνιστικότητα, την αντιπαλότητα, τον παρασιτισμό και την παθητικότητα των κατοίκων της. Η πόλη που υπάρχει μέσα από την υποταγή και τη συμμόρφωση των πολιτών της στις λογικές και πρακτικές διαχείρισής τους. Η πόλη που παράγει και συντηρεί σε όλους τους θεσμούς και στις υπηρεσίες το ρουσφέτι και τη συναλλαγή. Η πόλη που παράγει συστηματικά τη λογική του διαρκούς ελέγχου και της καταπίεσης. Που προσπαθεί να κατασκευάσει -με όλα τα μέσα που διαθέτει- πολίτες αδιάφορους, υποταγμένους, κοινωνικά ανεύθυνους, φοβισμένους, τρομοκρατημένους, ανασφαλείς, ρατσιστές, ανέντιμους και κερδοσκόπους. Γιατί τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται για να μπορέσει να υπάρξει και να αναπαραχθεί ως χώρος και ως κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό σύστημα.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε και εμείς που εσωτερικεύουμε αυτές τις λογικές, που δεν αντιδρούμε στην αλλοτρίωση της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασής μας και δεχόμαστε την τρομοκράτησή μας» που εγκλωβιζόμαστε στο φόβο και στην ανασφάλεια, που βολευόμαστε με τη συναλλαγή» οι πολίτες που δεν αντιστεκόμαστε.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που παράγει την εκμετάλλευση των πολιτών της, τη φτώχεια, την ανεργία, την ακρίβεια και την ανέχεια για τους πολλούς και το κέρδος για τους λίγους. Η πόλη που μετατρέπεται από κοινωνία των 2/3 σε κοινωνία των 3/4″ η πόλη που με την καταπάτηση κατεκτημένων με αγώνες και θυσίες δικαιωμάτων, σπρώχνει την Τρίτη Ηλικία στη δουλειά και με την επέκταση του εργασιακού βίου δημιουργεί την Τέταρτη Ηλικία για όσους βέβαια κατορθώσουν να επιβιώσουν.
Ανάπηροι όμως είμαστε και οι πολίτες που δεν αντιστεκόμαστε, που δεν αντιτάσσουμε στην καπιταλιστική εξαθλίωση τη λαϊκή και κοινωνική αλληλεγγύη, γιατί δεν σκεφτόμαστε ότι εμείς και τα παιδιά μας θα βρεθούμε σύντομα σε ακόμα χειρότερη θέση αν δεν αντιδράσουμε.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που συμβιώνει με τη λογική της κοινωνικής αδικίας, της στέρησης και παραβίασης κοινωνικών δικαιωμάτων, της αποθέωσης του ατομικισμού και της άρνησης του κοινωνικού και συλλογικού. Η πόλη που δεν θέλει πολίτες ελεύθερους και δημιουργικούς, αλλά υποτακτικούς και χειραγωγημένους.
Ανάπηροι όμως είμαστε και εμείς οι πολίτες που υπηρετούμε τον εγωισμό μας, εσωτερικεύουμε τον ατομικισμό και λειτουργούμε άκρως ατομοκεντρικά. Απαρνούμαστε δηλαδή το κοινωνικό-συλλογικό, βασική προϋπόθεση της ανθρώπινης ύπαρξης και ελευθερίας.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη της φυσιολογικότητας, της μονοτονίας, της κανονικότητας, της ομοιομορφίας, της απόρριψης αυτού που διαφέρει, του αποκλεισμού και του εγκλεισμού του. Είναι η πόλη των ιδρυμάτων και των θεσμών που εξοντώνουν κοινωνικά μέρος των πολιτών της, και η οποία στηρίζεται γι’ αυτό σε επιστήμες και επιστήμονες που εκπαιδεύονται για τη διαχείριση του κοινωνικού αποκλεισμού. Είναι η πόλη που ανέχεται ποινικά αδικήματα με την καθημερινή χημική και μηχανική καθήλωση και την άσκηση βίας σε συμπολίτες μας, σε δημόσια ιδρύματα και κερδοσκοπικές κλινικές» που ανέχεται την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον εξευτελισμό των πολιτών της.
Ανάπηροι είμαστε και εμείς που ανεχόμαστε την άσκηση αυτής της βαρβαρότητας σε συνανθρώπους μας. Πρώτα και κύρια όμως ανάπηροι είναι εκείνοι οι «επιστήμονες» και «ειδικοί» που με τις «επιστημονικές» τους κατασκευές και τις «θεραπευτικές» τους πρακτικές νομιμοποιούν και επικυρώνουν την άσκηση βίας σε συμπολίτες τους, για να μπορέσουν οι ίδιοι μέσα από τη διαχείριση της κοινωνικής αυτής ανάθεσης να συντηρήσουν και να αναπαράγουν την εξουσία τη δική τους και του συστήματος.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που δημιουργεί «πιάτσες», που εγκλωβίζει στην αυτοκαταστροφή, στην κοινωνική, ψυχική και φυσική εξόντωση ανθρώπους που οδηγούνται στη χρήση ουσιών. Η πόλη που διαμαρτύρεται στη συνέχεια γι’ αυτό που η ίδια κατασκευάζει, που υποκρίνεται τη συμπόνια, τον οίκτο για να καλύψει την ενοχή της. Που δεν κατανοεί ότι η λογική του κέρδους είναι αυτή που κατασκευάζει τους εμπόρους ναρκωτικών συμβάλλοντας έτσι στη συσσώρευση οικονομικού πλούτου και εξοντώνοντας τα ίδια τα παιδιά της. Ανάπηρη είναι η πόλη που υποβαθμίζοντας τις ανθρώπινες ανάγκες, αναθέτει στη συνέχεια στους εμπόρους την υποκατάσταση από φαρμακευτικές ουσίες και στους ειδικούς της απεξάρτησης την απενοχοποίησή της.
Ανάπηρα, όμως, είναι και τα άτομα που εγκλωβίζονται στην εξάρτηση και στην παγίδα της απενεργοποίησης, της παθητικότητας και της αλλοτρίωσης, χωρίς να αντιστέκονται σε ό,τι τους οδηγεί στην καθημερινή εξαθλίωση και στη φυσική τους εξόντωση.
Ανάπηροι είμαστε και οι πολίτες που υποκρινόμαστε» που παραβλέπουμε τη συμμετοχή μας στη δημιουργία συνθηκών εξάρτησης επιβραβεύοντας την κοινωνική αδιαφορία, τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό, την αποξένωση και τον καταναλωτισμό.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη των προκαταλήψεων και των διακρίσεων ενάντια σε συνανθρώπους, οι οποίοι αναζητώντας μία καλύτερη τύχη για τους εαυτούς τους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους πήραν τον μακρύ και δύσκολο δρόμο της μετανάστευσης. Η πόλη που αντί να αξιοποιήσει τον πλούτο και τις δυνατότητες των πολιτισμών ενισχύει το έδαφος και τις συνθήκες της υπερεκμετάλλευσής τους από τη μια, ενώ από την άλλη παράγει τον φόβο και την ανασφάλεια για να διασφαλίσει αυτή την υπερεκμετάλλευση, κατασκευάζοντας και συντηρώντας προκαταλήψεις για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε και οι πολίτες που αλλοτριωμένοι και εγκλωβισμένοι στην αγωνία της επιβίωσης στην οποία μας σπρώχνουν, αναπαράγουμε ρατσιστικές αντιλήψεις, ξεχνώντας ότι και οι ίδιοι ή οι γονείς μας αναζητήσαμε κάτω από δύσκολες συνθήκες δουλειά στα ξένα με τα ίδια όνειρα που έχουν σήμερα και οι μετανάστες στην Ελλάδα. Ανάπηροι, όμως, είμαστε και οι πολίτες που εκπαιδευόμαστε από το κυρίαρχο σύστημα να ξεχάσουμε την ιστορία μας ως μετανάστες, να ξεχάσουμε ότι και ίδιοι ή οι γονείς μας υπήρξαμε κάποτε, σε κάποια ξένη χώρα, άνθρωποι χωρίς κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Που δεχόμαστε όχι μόνο να αποκοπούμε από την ιστορία μας αλλά και να δούμε τους μετανάστες στη χώρα μας ως αντιπάλους, εγκληματίες και παραβάτες, για να μη συναντηθούμε μαζί τους στη βάση των κοινών υπαρξιακών μας αγωνιών.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη όπου σιωπούν οι άνθρωποι του πνεύματος και της διανόησης, είτε γιατί επιλέγουν τη σιωπή είτε γιατί την εξαργυρώνουν με την αφομοίωσή τους στην αυλή των πολιτικά και οικονομικά κρατούντων. Η πόλη όπου εκλείπουν οι άνθρωποι που ονειρεύονται, που αντιστέκονται στην αρρωστημένη ρουτίνα του καθημερινού άγχους, που μεθάνε από την έκπληξη στη ζωή τους, που δεν φοβούνται το ρίσκο, δηλαδή το καινούργιο. Η πόλη όπου οι πολίτες δεν δημιουργούν και δεν παράγουν πνευματικό και κοινωνικό πλούτο, που δεν έχουν οράματα.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη της οποίας οι μορφωτικοί, εκπαιδευτικοί και ακαδημαϊκοί θεσμοί εντάσσονται όλο και περισσότερο στην εξυπηρέτηση, συντήρηση και αναπαραγωγή αυτού του αποξενωτικού για τον άνθρωπο βιοτικού χώρου. Η πόλη της οποίας τα Πανεπιστήμια και τα Τεχνολογικά Ιδρύματα δεν αντιστέκονται, δεν παράγουν κοινωνικά ωφέλιμη γνώση, δεν προσφέρουν στην πόλη και στους κατοίκους της και αντιλαμβάνονται την επιστήμη ως θεραπαινίδα του κυρίαρχου οικονομικού και πολιτικού συστήματος επινοώντας τη δήθεν αντικειμενικότητα και ουδετερότητα της επιστήμης. Ιδρύματα που αναπαράγουν μηχανιστικά και αποστεωμένα την επιστημονική κληρονομιά.
Ανάπηρα είναι τα Ανώτατα Ιδρύματα που δέχονται τη διαρκή υποβάθμισή τους και που βλέπουν τη σωτηρία τους στη αγοραία εκπαίδευση και την υποταγή τους στην ελεύθερη αγορά. Που η οντότητά τους και η βασική τους δραστηριότητα κινείται γύρω από τη διαδικασία εξέλιξης των ίδιων τους των μελών, σε ένα παρασκήνιο πολλές φορές συναλλαγών και εκδουλεύσεων όπου ο όρος «πανεπιστημιακή κοινότητα» αποτελεί ευφημισμό και οι ακαδημαϊκές αξίες και αρχές μεταμορφώνονται σε καρικατούρες.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε και οι πανεπιστημιακοί που για ιδιοτελείς λόγους αποδεχόμαστε και αφομοιωνόμαστε σε ένα τέτοιο σύστημα γιατί το ζητούμενό μας είναι η σύνδεσή μας με την αγορά, η συμμετοχή μας σε μια στείρα βιομηχανία δημοσιεύσεων, η διασφάλιση μιας προνομιακής θέσης εργασίας, η αναπαραγωγή της εξουσίας ή μίας δήθεν προνομιακής κοινωνικής θέσης, χωρίς η αναζήτηση του καινούργιου, η κοινωνική ευθύνη και το κοινωνικό όφελος να ενυπάρχουν στο επιστημονικό μας αυτονόητο. Οι πανεπιστημιακοί, που αφού συμβάλλουμε στην εξαθλίωση, στην υποβάθμιση και στην κοινωνική απαξίωση των πανεπιστημίων αφοπλιζόμαστε οι ίδιοι από επιχειρήματα ενάντια στο τελικό χτύπημα και στην αγοραία εκπαιδευτική πολιτική των διαφόρων περαστικών κυβερνήσεων και «μεταρρυθμιστών» υπουργών παιδείας.
Ανάπηρη είναι η πόλη που δέχεται να ασελγούν οι έμποροι με τα όνειρα των παιδιών της και επιτρέπει σε κάθε λογής κερδοσκοπικές ή δήθεν κοινωφελείς εκπαιδευτικές επιχειρήσεις, ελληνικές και ξένες, που πουλάνε ακριβά το ιδεολογικά και επιστημονικά κατευθυνόμενο «προϊόν» τους.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε οι πολίτες και οι φοιτητές που ανεχόμαστε αυτές τις καταστάσεις , τις λογικές αλλά και τις συνθήκες που τις παράγουν.
Οι φοιτητές, που έχουμε στην ουσία ως βασική επιδίωξη την αλλοτρίωση» που ενδίδουμε στην καλλιέργεια της υπαρξιακής μας ανασφάλειας, του ατομικισμού και της ιδιοτέλειας» που ανεχόμαστε να μας εξαπατούν και να μας εξαθλιώνουν πνευματικά με τα συγγράμματα» που θεωρούμε κατάκτησή μας όταν «πλουτίζουμε» την ατομική μας βιβλιοθήκη με ένα ακόμα δωρεάν σύγγραμμα» που συγχέουμε το σύγγραμμα με τη δωρεάν παιδεία. Οι φοιτητές που επιτρέπουμε να μετατρέπεται η πιο ζωτική και δημιουργική περίοδος της ζωής μας σε μια τελετουργία εξετάσεων, όπου η συμμετοχή στη γνώση και την παραγωγή της δεν επιτρέπεται να υπάρξει ούτε στο φαντασιακό μας. Γιατί στηρίζουμε τη διαδικασία της πνευματικής εξόντωσης και αφομοίωσής μας στο σύστημα, της υποταγής μας στην εξουσία και δεν αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα της πρόσβασης στη γνώση για όλους μέσα από συμμετοχικά οργανωμένα και επιστημονικά και κοινωνικά ωφέλιμα προγράμματα σπουδών, δίκτυα βιβλιοθηκών, συλλογικές συνεργασίες και ανθρώπινη επικοινωνία. Γιατί ενισχύουμε έτσι τα ελάχιστα εκδοτικά μονοπώλια που κερδοσκοπούν και συσσωρεύουν οικονομικό πλούτο» πλούτο που στερούν από την πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία .
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που αδιαφορεί για τη μόρφωση των παιδιών της στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό, το γυμνάσιο ή το λύκειο. Η πόλη που ανέχεται τη στέγαση των παιδιών της σε προκάτ, τις διπλοβάρδιες, τις άθλιες συνθήκες μόρφωσης. Η πόλη που υποβαθμίζει την παιδεία και εμπορεύεται την εκπαίδευση. Η πόλη που δεν αντιλαμβάνεται ότι το στεγαστικό και το σχολικό περιβάλλον είναι από τη φύση τους ένα παιδαγωγικό ζήτημα. Η πόλη που δεν σέβεται τα παιδιά της, γιατί δεν θέλει δημιουργικούς και ελεύθερους πολίτες. Πού θέλει να τα εξοικειώσει ήδη από την τρυφερή παιδική τους ηλικία με τη μιζέρια, την παθητικότητα, την αλλοτρίωση, τη συμμόρφωση, την υποταγή και τον καταναλωτισμό. Η πόλη που εξοντώνει τη φαντασία, τη δημιουργία, τα όνειρα των παιδιών της.
Ανάπηροι είμαστε και οι εκπαιδευτικοί που αποδεχόμαστε και ανεχόμαστε αυτό το «λειτούργημα». Που εγκλωβισμένοι σε μία καθημερινή ρουτίνα και βαρεμάρα δεν εμπλεκόμαστε ως παιδαγωγοί σε μία ουσιαστική αλληλεπίδραση με τα παιδιά, που δεν συνδέουμε το σχολείο και την σχολική δραστηριότητα δημιουργικά με το κοινωνικό περιβάλλον. Οι εκπαιδευτικοί που συμμεριζόμαστε τις διάφορες ανοησίες για το «έξυπνο σχολείο» με στόχο να αποπροσανατολίσουμε αλλά και να απενοχοποιηθούμε. Που εγκλωβισμένοι στη ρουτίνα λειτουργούμε ως παπαγάλοι ενός αναλυτικού προγράμματος που αποσκοπεί όχι στη μόρφωση, όχι στην αναζήτηση, όχι στη δημιουργία και την απελευθέρωση της φαντασίας των παιδιών αλλά στη διαμόρφωση και αναπαραγωγή ενός μοντέλου ανθρώπου που θα μετέχει ισότιμα στη διαδικασία αλλοτρίωσης και αποξένωσης, δηλαδή ενός στυλοβάτη των αξιών του ατομικισμού, της υποταγής, της αποξένωσης, του καταναλωτισμού και της κοινωνικής ανευθυνότητας.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που αδιαφορεί για την υγεία των πολιτών της. Η πόλη που ανέχεται την ταλαιπωρία στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας, που κατακρημνίζει την κοινωνική ασφάλιση, που κατακλέβει τα ασφαλιστικά ταμεία και εξαθλιώνει τους συνταξιούχους, που προωθεί με πρωτοφανείς ρυθμούς την εμπορευματοποίηση της υγείας προς όφελος των εμπόρων του ανθρώπινου πόνου. Η πόλη που δεν αντιμετωπίζει την κατάσταση της υγείας σαν ένα ανθρώπινο δικαίωμα, αλλά και δεν βλέπει την αρρώστια σαν μια κατάσταση που έχει σχέση με τις συνθήκες του περιβάλλοντος και τους όρους ζωής που διαμορφώνει η ίδια για τους πολίτες της.
Ανάπηροι είναι και οι επαγγελματίες υγείας που δεν διεκδικούν ένα καθολικό σύστημα υγείας και δεν αντιστέκονται στη διαρκή υποβάθμιση της δημόσιας φροντίδας υγείας.
Ανάπηρη, όμως, είναι και εκείνη η μερίδα των γιατρών που μπροστά στο οικονομικό κέρδος κατασκευάζει και συντηρεί το δέος της «λευκής ποδιάς» εξαργυρώνοντάς το με το φακελάκι για την παροχή των υπηρεσιών της απέναντι σε αβοήθητους πολίτες, παραβιάζοντας έτσι κάθε ηθική και δεοντολογία κατά την άσκηση του «λειτουργήματός» της.
Ανάπηροι είμαστε και οι πολίτες που ανεχόμαστε αυτή την υποβάθμιση της αξιοπρέπειάς μας, που δεν αντιστεκόμαστε σ’ αυτή και συμμετέχουμε στην αναπαραγωγή τέτοιων φαινόμενων.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που επιβραβεύει τους κερδοσκόπους, γιατί αυτοί είναι οι χορηγοί των διαχειριστών μιας τέτοιας πόλης. Που αδιαφορεί για την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, που δεν προστατεύει τους πολίτες της από την εξαθλίωση και εκμετάλλευση. Η πόλη που παράγει και ανέχεται την αισχροκέρδεια.
Ανάπηροι είμαστε και οι πολίτες που εξαντλούμε την ύπαρξή μας στον καταναλωτισμό και που δεχόμαστε μάλιστα από τις κρατικοδίαιτες και ψηφοθηρικές οργανώσεις «καταναλωτών» να μας τον ρυθμίζουν.
Ανάπηροι είμαστε, όμως, και οι πολίτες που δεν αντιστεκόμαστε, που τη γκρίνια μας δεν τη μετατρέπουμε σε διαμαρτυρία, που τη μοιρολατρική μας συνέργεια δεν την αντικαθιστούμε με την υπεράσπιση του μόχθου μας και τον διαρκή αγώνα για την εξασφάλιση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που αντί για πολιτισμό παράγει σκουπίδια. Σκουπίδια που τα μετονομάζει σε «πολιτιστικό προϊόν» που αχόρταγα καταναλώνουν οι πολίτες της. Η πόλη που δεν παράγει πολιτισμό, που η ιστορία που φτιάχνει είναι η ιστορία των κερδοσκόπων και της πνευματικής εξαθλίωσης. Η πόλη που επιτρέπει στη βιομηχανία της διασκέδασης και του θεάματος να μετατρέπει την ανάγκη για ψυχαγωγία και χαλάρωση σε εμπορεύσιμο καταναλωτικό είδος κατασκευάζοντας εκείνο το πρότυπο «καλλιτέχνη» που θα διευκολύνει αυτή τη διαδικασία.
Ανάπηροι είναι και οι πολίτες που δεχόμαστε αυτήν την εξαπάτηση, που επιτρέπουμε να ασελγούν με τα πολιτιστικά αυτά σκουπίδια σε βάρος μας.
ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που η διοίκησή της αναπαράγει ένα συγκεντρωτικό και αυταρχικό πολιτικό μοντέλο διοίκησης, κακέκτυπο αυτού του κεντρικού κράτους. Η πόλη που συνεχίζει να λειτουργεί συγκεντρωτικά με εργαλείο τη συναλλαγή και το ρουσφέτι, η πόλη που καλλιεργεί τον παρασιτισμό, η πόλη που φοβάται του ενεργούς και ελεύθερους πολίτες. Η πόλη που είναι εγκλωβισμένη στις οικονομικές συναλλαγές και στα οικονομικά συμφέροντα των λίγων, που δεν λογοδοτεί στους πολίτες της γιατί τους φοβάται και που υπηρετεί το οικονομικό κατεστημένο σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Η πόλη που στηρίζεται στη συγκεντρωτική λειτουργία και αναπαράγει τους μηχανισμούς ελέγχου, απαξιώνει τους κατοίκους της σε μάζα ψηφοφόρων εξυπηρετώντας τις οικονομικές, πολιτικές και κομματικές τους ιδιοτέλειες. Η πόλη που η αισθητική της εξαντλείται στην αισθητική των εργολάβων και των κατασκευαστών και όχι στην ιστορία, την παράδοση, τον πολιτισμό και το δημιουργικό μέλλον της.
ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΜΕ
ΓΙΑΤΙ
Αυτή είναι η πόλη που μας πνίγει, είναι ο χώρος που καθημερινά γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός, είναι το περιβάλλον που μας σκοτώνει, είναι οι σχέσεις που μας πληγώνουν, είναι οι συνθήκες που μας αρρωσταίνουν. Σε μια τέτοια πόλη αντιστεκόμαστε. Αναζητούμε μία άλλη πόλη, ένα άλλο περιβάλλον, άλλες σχέσεις. Αναζητούμε την ελευθερία μας.
Την ελευθερία σε μία Πόλη όπου θα δημιουργήσουμε τους δικούς μας χώρους επικοινωνίας, όπου θα συναντιόμαστε σαν άνθρωποι, θα εργαζόμαστε και θα δημιουργούμε, θα παίζουμε και θα διασκεδάζουμε. Δεν θα φοβόμαστε και θα είμαστε ασφαλείς επειδή θα είμαστε ελεύθεροι. Μία Πόλη με τόπους πραγματικής συνάντησης και επικοινωνίας τις γειτονιές, τις πλατείες, τους δρόμους. Μια Πόλη χωρίς ιδρύματα και τόπους εγκλεισμού. Μία Πόλη της δικαιοσύνης και της ισονομίας. Μία Πόλη με μια νέα κοινωνική, πολιτική και οικονομική οργάνωση. Μία Πόλη που θα αναζητά συλλογικές ανθρώπινες αξίες, χωρίς κοινωνικές ανισότητες, εκμετάλλευση και καταπίεση. Μια Πόλη της ισότητας για όλους τους πολίτες της ανεξάρτητα από φύλο, καταγωγή, πολιτισμό και κουλτούρα» Πόλη της κοινωνικής ευθύνης, της συλλογικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Μια Πόλη της αξιοπρέπειας, των κοινωνικά δρώντων υποκειμένων. Μια Πόλη με έναν διαφορετικό πολιτισμό. Μια Πόλη της Αυτο-οργάνωσης, της Αυτοδιαχείρισης και της Ελευθερίας, σε μια χώρα με πολλές τέτοιες πόλεις και χωριά.
Αυτή την πόλη ονειρευόμαστε. Για μια τέτοια Πόλη θα παλεύουμε, θα δρούμε και θα παρεμβαίνουμε.
.
Το έγραψε ο Κώστας Μπαϊρακτάρης (αναπληρωτής καθηγητής ψυχολογίας στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη) και το διάβασα στο disabled.gr .
Σχετικό:
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Sgial's Weblog 
