Σχέσεις

Το διάβασα στο blog ¨Ιστιοπλοΐα για όλους!!!¨  του Αντώνη Μάγγου και πολύ μου άρεσε γιατί … αναγνώρισα στα γραφόμενά του τη δική μου εμπειρία

θάθελα να σου πω: 

Τελικά, οι ανθρώπινες σχέσεις, είναι κάτι σαν την θρησκεία: Ο καθένας πιστεύει ότι του καπνίσει για τον άλλον και για την αξία της σχέσης του γενικότερα, και αρπάζεται από οποιαδήποτε δικαιολογία για να «αποδείξει» τη πίστη του!!!

Γι αυτό οι περισσότεροι θυμώνουν τόσο πολύ, όταν καταλήξει η σχέση εκεί που ακριβώς της άξιζε. Αισθάνονται προδομένοι γι αυτό που οι ίδιοι πίστευαν για τον άλλον, τελικά όμως την προδοσία δεν την κάνει ο άλλος, αλλά την προδοσία την έκανε εξ αρχής το ίδιο σου το μυαλό, η «πίστη» σου.

Λένε, πως οι σχέσεις κρίνονται από τον τρόπο που δυο άνθρωποι χωρίζουν. Είναι τόσο σωστό αυτό, αλλά δύσκολα γίνεται αντιληπτό τι θέλει να πει ο ποιητής. Μια σχέση καταλήγει σε ασυνεννοησία και θυμούς, ακριβώς επειδή ποτέ δεν υπήρξε πραγματική επικοινωνία μεταξύ του ζευγαριού. Ο καθένας βολευόταν με αυτό που πίστευε…

η συνέχεια

Στερνή μου γνώση να σ΄ είχα πρώτα…

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στάθηκε ιδιαίτερα στην κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στο πολιτικό σύστημα, όπως επιβεβαιώθηκε και με την μεγάλη αποχή στις πρόσφατες ευρωεκλογές, σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Αυτή η κρίση είναι βαθιά, τόνισε ο κ. Παπούλιας και εξήγησε:

«Όχι μόνο γιατί κάποιοι εκπρόσωποι του λαού χρησιμοποιούν την πολιτική ως εφαλτήριο για τρυφηλή ζωή. Ούτε επειδή διαχρονικές παθογένειες στη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης παραμένουν ζωντανές. Η κρίση είναι βαθιά κυρίως επειδή έχει τρωθεί ο αξιακός κώδικας: Κάθε είδους διευκολύνσεις και πελατειακές συμπεριφορές έχουν νομιμοποιηθεί ηθικά, ενώ η επιτυχία αντιμετωπίζεται συχνά ως εξαιρετική ικανότητα ακόμη και αν επήλθε με όρους αναξιοκρατίας».

Με βάση και τα παραπάνω, ο κ. Παπούλιας εξέφρασε την ανάγκη επανακαθορισμού των κανόνων: «Τι είναι σωστό και τι λάθος, πού βρίσκεται το δίκαιο και πού το άδικο, τι ενώνει το ατομικό με το συλλογικό συμφέρον, πώς ορίζεται ο κοινωνικός πολιτισμός, ποιες αξίες επιζητούμε και θαυμάζουμε, τι κόσμο τελικά θέλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας». 

Σωστός, σωστότατος  αλλά να τα έλεγε και όταν ήταν υπουργός στον ηγεμόνα …
Τώρα  ¨φοντανιέρα¨ στο σκρίνιο ποιός τον ακούει;

35 χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας αναφέρθηκε στο έλλειμμα δημοκρατίας…

Στη δημοκρατία της ανεργίας  και της κοινωνίας των δύο τρίτων χωρίς συνοχή…

Κώστας Αξελός

Κώστας Αξελός: «Η φιλοσοφία σήμερα δεν μπορεί να υπηρετήσει τίποτα και κανέναν» Ακμαίος στα 85 χρόνια του, ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας στοχαστής κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του και παραχωρεί στο «Κ» μια σπάνια συνέντευξη. Ένας γοητευτικός έφηβος ογδόντα πέντε ετών, με μυαλό σπινθηροβόλο. Φωνή και προφορά, υποβλητικές. Η ανθρώπινη ζεστασιά διάχυτη. Το γέλιο αβίαστο. Μοναδική οξύνοια δεμένη με παιδική τρυφερότητα. Και όσο σου μιλάει, νιώθεις από τους τυχερούς εκείνους, που δέχτηκαν τα υψηλά ερεθίσματα «πετάγματος της σκέψης» από έναν από τους σημαντικότερους στοχαστές του αιώνα μας. Τον συνάντησα στη Θεσσαλονίκη, όπου η εκεί Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ τον αναγόρευσε πρόσφατα επίτιμο διδάκτορα. Ο λόγος του τελευταίου μεγάλου Ελληνα στοχαστή σε συνεπαίρνει, σε βοηθάει να ανελιχθείς σε άλλες σφαίρες, σε γεμίζει χαρά. Aντε μετά να προσγειωθείς και να κάνεις αυτήν τη σπάνιας ποιητικότητας συζήτηση… συνέντευξη. «Τα μεγάλα ερωτήματα έχουν απαντηθεί από δεκάδες μεγάλους και παραμένουν αναπάντητα. Στη φιλοσοφία, η έννοια της απάντησης σε ένα ερώτημα είναι μια αδόκιμη σκέψη. Το γιατί υπάρχει ο κόσμος έχει ποτέ αποδειχθεί;» λέει ο Κώστας Αξελός. Και στην εύλογη ερώτηση αν η συνεχής αυτοαναίρεση της αλήθειας αναζωογονεί ή σκοτώνει τον φιλόσοφο, απαντά: «Μιλάω πάντα για στοχαστές και όχι για φιλοσόφους. Και η αλήθεια είναι μια πάρα πολύ προβληματική έννοια. Βλέπω την αλήθεια σαν κυρίαρχη μορφή μιας περιπλάνησης. Αμα η περιπλάνηση παίρνει μορφή και περιεχόμενο και συγκροτεί και συγκροτείται, δίνει μια μορφή της αλήθειας. Αλλά η αλήθεια υπακούει στην περιπλάνηση, και όχι το αντίθετο». Τέλος των ιδεολογιών; Οι ιδεολογίες γενικευόμενες πεθαίνουν. Μετά από αυτές, μια μέση απατηλή νοοτροπία θα κυριαρχήσει για πολύ. Με ποια χαρακτηριστικά; Εχει στοιχεία από όλα. Λίγο φιλελεύθερα, λίγο σοσιαλιστικά, λίγο χριστιανικά, λίγο εβραϊκά, λίγο προλεταριακά, λίγο αστικά, λίγο από τις φιλοσοφίες, αλλά είναι πάντα ένα μπέρδεμα, χωρίς αυτό να είναι σκέψη. Κάνει τους ανθρώπους να νομίζουν ότι σκέπτονται. Μπορεί ο άνθρωπος να προχωρήσει έτσι; Η τεχνική προχώρησε με γιγαντιαία βήματα. Ο άνθρωπος, όμως, αμφιβάλλω πολύ. Θα μπορούσατε να διαβλέψετε στον αυριανό κόσμο; Ο αυριανός κόσμος, ο βιομηχανικός, μαζικός, μηδενιστικός, ηλεκτρονικός και τεχνικοποιημένος πολιτισμός, θα τεχνικοποιήσει ακόμη και τη φαντασία. Υπάρχει ένα πέρα από την τεχνική; Και από ποιον κυριαρχείται η τεχνική; Δεν μπορώ να απαντήσω. Επικυρίαρχη η τεχνική; Σήμερα φαίνεται ότι είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Υπάρχει έως και μια τεχνική των φαντασιώσεων. Ο κινηματογράφος, η ίδια μας η ζωή είναι μια μορφή τεχνικής. Είναι σαν αυτό που ακούω από τους φοιτητές, να λένε «έκανα έρωτα» χρησιμοποιώντας τη λέξη «κάνω» σαν να έκαναν ένα σκαμνί ως μαραγκοί… Αν τελειώνει η φιλοσοφία, μετά τι; Η εποχή μας έχει πέσει χαμηλά και η φιλοσοφία ζει το τέλος της. Μετά από αυτήν υπάρχει χώρος για μια ανοιχτή ποιητική σκέψη. Το έργο σας είναι διαποτισμένο από την ποίηση. Αναμφισβήτητα. Πέρα από την ποίηση του ανθρώπου με τη λυρική έννοια, υπάρχει η ποιητικότητα του κόσμου που είναι πιο δυνατή. Και η ανθρώπινη ποίηση είναι ένα ανταύγασμά της. Με ενδιαφέρει η ποίηση που ξεφεύγει από όλα τα όρια και φτάνει σε ένα ύπατο σημείο όπου συντρίβεται, συντρίβοντας και τον ποιητή της. Τι είναι ο Θεός; Η πορεία του κόσμου η ίδια έκανε να φανεί ένας Θεός. Λέω συχνά ότι ο Θεός είναι μια μορφή και μια μάσκα του κόσμου. Τι κρατά ζωντανή τη σκέψη σας; Η αναζήτηση, στη ζωή και στη σκέψη, της σύγκλισής τους και η αδυναμία της απόλυτης συνέπειας. Είναι ποιοτικό κριτήριο για σας η συνέπεια ζωής και έργου σε έναν στοχαστή; Θα έπρεπε να είναι. Αλλά βλέπουμε ότι μεγάλοι, τεράστιοι φιλόσοφοι σαν τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη είχαν την κουταμάρα να νομίζουν ότι οι δούλοι ήταν φύσει δούλοι. Κοντύτερα σε μας βρίσκεται ο Χάιντεγκερ και η τόσο ύποπτη σχέση του για ένα διάστημα με το ναζισμό. Η συνέπεια είναι μια απαίτηση την οποία βρίσκω πιο πολύ στους μεγάλους ποιητές σαν τον Χέλντερλιν και τον Ρεμπώ. Ποια η ελπίδα, η απελπισία σας; Ελπίδα και απελπισία είναι αντιμετωπίσεις σχετικές, στενές. Είναι και μένουν ψυχολογικές, άρα περιορισμένες. Ο,τι ψυχολογικό, περιορίζει; Οι ψυχικές δυνάμεις σπρώχνουν τη σκέψη. Το ψυχικό όμως, που γίνεται ψυχολογικό, είναι εμπόδιο. Παραδείγματος χάριν, ο ναρκισσισμός σαν το αποκορύφωμα του ψυχολογισμού είναι κάτι που όλα τα αναχαιτίζει, τα συρρικνώνει. Κάποιες στιγμές δεν νιώσατε ναρκισσισμό, ματαιοδοξία… Τα θεωρώ ευτελή, αλλά αναγκαία. Συγκροτούν κι αυτά την ολότητα και κανείς δεν μπορεί να βγει από την Ιστορία με καθαρά χέρια. Αν θέλει να κρατήσει τα χέρια του εντελώς καθαρά, δεν θα έχει χέρια. Ο άνθρωπος παίρνει μέρος σε αυτή την απογύμνωση, δεν είναι ποτέ έξω απ’ ό,τι γίνεται. Πώς εισπράττετε την αναγνώριση; Αναμφισβήτητα με ικανοποίηση και θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι είμαι αδιάφορος, έστω κι αν τα κίνητρά της δεν με ικανοποιούν πάντοτε. Το καινούργιο βιβλίο μου θα ήθελα να πουληθεί, να συζητηθεί, να αρέσει. Αλλά η αγωνία είναι ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Γιατί εκδίδετε βιβλία; Νομίζω πως είναι τα βιβλία μου εκείνα που μου επιβάλλονται. Αν τα αφήνατε ως χειρόγραφα στο συρτάρι σας; Ο άνθρωπος δεν είναι απομονωμένο ον. Δεν είναι ανεξάρτητος, είναι στοιχείο του κόσμου. Κάθε πράγμα θέλει να λεχθεί, να φανεί. Και η μετριότητα και η βλακεία. Και γι’ αυτό έχουν κι αυτά το χώρο τους. Τι υπηρετεί σήμερα η φιλοσοφία; Δεν μπορεί να υπηρετήσει τίποτα και κανέναν. Σήμερα, ως πλανητική σκέψη μπορεί να τα θέσει όλα υπό ερώτηση και να δώσει αινιγματικές απαντήσεις. Τι θα νέκρωνε τη σκέψη μας; Η έλλειψη του παιχνιδιού. Το παιχνίδι… Ας θέσουμε πρώτα μια ερώτηση: πώς ξετυλίγεται ο κόσμος; Δεν θα έλεγα τι είναι ο κόσμος, γιατί τότε τον καθιστούμε στατικό. Οι μεν λένε προϊόν της ιδέας, οι άλλοι λένε προϊόν της ύλης, άλλοι λένε δημιούργημα του Θεού, άλλοι λένε φαντασίωση του ανθρώπου. Ολα αυτά είναι νοήματα που δίνουμε σαν να βρισκόμαστε έξω από τον κόσμο, ενώ ο κόσμος ο ίδιος ξετυλίγεται χωρίς νόημα, χωρίς γιατί και επειδή, σαν παιχνίδι. Τι είναι ο χρόνος; Ενα κεντρικότατο θέμα του στοχασμού, που κινητοποιεί και συντρίβει κάθε στοχασμό. Λέτε «να μοχθήσουμε να σώσουμε το όνειρο αφού δεν μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε»… Ολοι κινούμεθα και από διάχυτα όνειρα. Τα όνειρα είναι τα ανοίγματα της ζωής μας. Εχουμε να μάθουμε περισσότερα πράγματα από τα όνειρά μας. Η μη πραγματοποίησή τους… Ισως κλονιστεί και η έννοια της πραγματοποίησης. Ισως κάποτε καταλάβουμε ότι το «πραγματοποιώ» σημαίνει συγχρόνως και συντρίβομαι. Γιατί υποφέρει ο άνθρωπος; Διότι δεν είναι το όλον. Είναι ένα τμήμα του. Θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Δεν θα μπορούσε, αλλά πνίγεται μέσα σε αυτόν τον περιορισμό. Οτι δεν μπορεί να είναι εδώ και κει συγχρόνως… Τι είναι ο έρωτας; Η αναζήτηση που έγκειται στη συνάντηση και τη μη συνάντηση με τον άλλον. Τι είναι για σας το θηλυκό; Το ήμισυ του κόσμου. Κάτι πάρα πολύ κυρίαρχο, όχι σε επίπεδο διάκρισης φύλων, άντρας – γυναίκα. Είναι σαν δύο δυνάμεις στον κόσμο. Η σχέση με το θηλυκό είναι ένα από τα σημεία συνάντησης, των ανθρώπων μεταξύ τους και με τον κόσμο, και μαζί απομάκρυνσης. Δεν μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί η απόλυτη συνάντηση αρσενικού και θηλυκού. Επαιξε ρόλο το θηλυκό στη ζωή και στο έργο σας; Πάρα πολύ. Αλλά δεν ξέρω πολύ καλά πού και πώς. Ο θάνατος; Διατρέχει όλη τη ζωή, είναι το οριστικό τέλος της και διατηρεί τα ίχνη της ζωής του θανόντος, που κι αυτά θα εξαφανιστούν κάποτε. Τον φοβάστε; Δεν υπάρχει για μένα ο φόβος του θανάτου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλω να πεθάνω αύριο. Ο θάνατος είναι ο καλύτερος φίλος και ο χειρότερος εχθρός, γιατί βάζει ένα τέρμα στην περιπέτεια που λέγεται ζωή. Αλλά είναι αυτός που δίνει νόημα σε κάθε πράγμα. Οι περισσότεροι φοβούνται. Ο άνθρωπος φοβάται τη ζωή περισσότερο από το θάνατο. Τη ζωή που οδηγεί προς το τέλος νομίζω ότι φοβούνται οι άνθρωποι. Μεγαλύτερος φόβος σας; Το στέγνωμα της ψυχής και της σκέψης. Πώς θα νικηθεί ο φόβος; Με τη συμφιλίωση μαζί του. Ποια τρία πράγματα θα άξιζε να πιστέψουμε; Η πίστη είναι υπόθεση θρησκευτική. Με την ποίηση και τη σκέψη ο άνθρωπος μπορεί να ανοιχτεί στη φύση, στην τεχνική και στο περιπλανώμενο παιχνίδι επάνω σε έναν ληξιπρόθεσμο πλανήτη. Από πού να πιαστεί ο σύγχρονος άνθρωπος για να υπάρξει; Να πιαστεί δεν μπορεί από πουθενά. Του είναι ίσως δυνατόν να ανοιχτεί στο αποσπασματικό Ολον. Με τι όπλα; Χωρίς όπλα. Και χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα. Το άνοιγμα δεν είναι κάτι το μυστηριώδες. Ας πάρουμε μια παρέα στην παραλία. Οι μεν φωτογραφίζουν τους δε. Θέλουν να τους οικειοποιηθούν, να τους αρχειοθετήσουν. Οι άλλοι φωτογραφίζουν τη θάλασσα, θέλουν να την ακινητοποιήσουν. Οι άλλοι λένε, τι ωραία που είναι, δες, δες τι ωραία που χτυπάει το κύμα. Ολα αυτά είναι μορφές ακινητοποίησης του χρόνου, του χώρου και όχι άνοιγμα στο χωροχρόνο. Ανοιγμα είναι να έκαναν μπάνιο, να χαίρονταν, να ζούσαν χωρίς αυτό το δες, δες… Το αξιακό σύστημα που οικοδομείτε; Δεν οικοδομώ σύστημα. Επιχειρώ ένα βήμα. Και αυτό θα περάσει. Δεν είναι αυτοσκοπός. Ξέρει κανείς ότι αφήνει κάτι πίσω του και ας έχει υποστεί απέραντες μεταλλαγές. Αυταπάτη αθανασίας; Αν το εκλαμβάνει κάποιος σαν αυταπάτη αθανασίας, πρέπει τελικά να ξέρει ότι θα γίνει κάτι τελείως άλλο. Εχω μια πικρή αίσθηση από όσα λέτε για τον κόσμο. Πικρή, γιατί κρατάμε χιλιάδων χρόνων πίκρα. Γιατί μας έμαθαν ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι το ιδεατόν του Πλάτωνα, το καλό του Χριστιανισμού, ο καλός αστός και μετά ο καλός προλετάριος, σήμερα ο καλός παραγωγός… Η ανθρωπότητα έχει υποστεί χιλιάδων χρόνων κηρύγματα που την περιορίζουν ολοένα και πιο πολύ. Υπάρχει σήμερα κρίση; Υπάρχει κρίση πολιτισμού, κρίση στον ψυχισμό των ανθρώπων, η οποία εκδηλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί οι νέοι πάντα διάβαζαν Μαρξ και Νίτσε συγχρόνως; Διότι και οι δύο κάνουν ανελέητη κριτική του παρόντος. Ο Μαρξ καταδικάζει όλη την αποξένωση του ανθρώπου από τον εαυτό του μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Ο Νίτσε βλέπει στο σύστημα όπου ζούμε έναν απέραντο μηδενισμό. Ομως και οι δύο θέλουν να κάνουν ένα βήμα σωτηριολογικό. Ο Μαρξ στον απόλυτο κομμουνισμό και ο Νίτσε στον υπεράνθρωπο. Ως τα τώρα δεν ξέρω κανέναν φιλόσοφο που να μη θέλησε να δώσει σωτηριολογικό άνοιγμα. Για ποιον πολιτισμό θα μιλούσατε σήμερα; Η εποχή μας είναι η εποχή του μυθολογικο-τεχνολογικού πολιτισμού που κρύβει το βαθύτερό του κίνητρο. Με ποια εργαλεία θα μπορούσαμε να «εξανθρωπιστούμε»; Με τα εργαλεία προχωρούμε, όπως λένε (προς τα πού;), αλλά αυτά δεν λύνουν το βασικό πρόβλημα της ύπαρξης της ανθρωπότητας, η οποία είναι εγκλωβισμένη στην τεράστια δύναμη που προέρχεται από τη συνάντηση της φύσης με την τεχνική. Η μεγαλύτερη χαρά; Οι συναντήσεις -στιγμιαίες και καίριες- με εκφάνσεις της φύσης, η δύναμη του έρωτα και της φιλίας που περιέχει τον έρωτα, οι σκέψεις που έρχονται σε μας. Το μεγαλύτερο όραμα; Το όραμα της συνάντησης της σκέψης και του κόσμου και η παραδοχή του φευγαλέου. Η παραδοχή της φανέρωσης και της ταυτόχρονης απόσυρσης, όσο γίνεται πιο γαλήνια. Νιώθετε ότι πρέπει να αποδείξετε κάτι; Από την εφηβεία είχα την εντύπωση ότι έπρεπε να πω αυτό που βλέπω. Η εξάρτηση από τους άλλους είναι αδυναμία; Εχουμε αναγκαία εξάρτηση από τους άλλους ανθρώπους. Η εξάρτηση πάλι δημιουργεί τα κενά της. Εξάρτηση και μη εξάρτηση έχουν το αναγκαίο στοιχείο που είναι και θετικό και αρνητικό. Αυτοδυναμία; Δεν μπορεί να υπάρξει σε κανένα επίπεδο. Η εικόνα που έχετε για τον εαυτό σας; Ειλικρινά, δεν έχω μια ενιαία εικόνα του εαυτού μου. Οταν γνωρίζω ότι η τάδε σκέψη είναι σημαντική, τότε νομίζω ότι ίσως αυτό είναι περαστικό, λέω ότι προσπαθώ να τολμάω να σκέπτομαι, ενώ το μεγαλύτερο σύνολο των ανθρώπων σήμερα δεν σκέπτονται… Θα έλεγα, είναι πρισματική η εικόνα του εαυτού μου, όπου γυρίζουν διαρκώς όλα τα χρώματα, όπως στο καλειδοσκόπιο. Η σύγχρονη Ελλάδα; Είναι ένα πρόβλημα. Ούτε Ανατολή ούτε Δύση ούτε Ευρώπη ούτε Ασία. Βαδίζει προς την αναζήτηση μιας ενότητας, την οποία δεν βρίσκει εύκολα. Δεξιά και Αριστερά είναι φθαρμένες και δεν αναδύεται ένας δρόμος. Πώς θα ανακαλύψουν οι Ελληνες πολιτικοί την «πραγματική πολιτική»; Θα έπρεπε να ξεπεράσουν τον στενό πολιτικαντισμό. Είναι όμως αυτό δυνατό; Είναι εφικτή η Δημοκρατία; Η Δημοκρατία μένει ουτοπική, δηλαδή δεν έχει πουθενά τόπο να πραγματοποιηθεί. Το ίδιο της το νόημα μας ξεφεύγει. Τι σας έχει δώσει η Ελλάδα; Μια ζωική ορμή. Την επαφή με τα στοιχεία της, τη θάλασσα, τον αέρα, τη γη, τη φωτιά. Τι σας έχει πάρει; Δεν είχα ποτέ την προκατάληψη, ώστε να μπορέσει να μου την πάρει. Οι τιμές που σας κάνουν τα ελληνικά πανεπιστήμια τι συναισθήματα σας γεννούν; Ευχάριστα. Θα επιθυμούσα όμως και μια πιο ζωντανή συζήτηση, στοχαστική και παραγωγική, με τους πανεπιστημιακούς. Σκεφτήκατε ότι μπορεί να σας τιμούν και να μη σας έχουν διαβάσει; Πολλά πράγματα δεν χρειάζεται να έχουν διαβαστεί. Μπορεί να διαπερνάνε την ατμόσφαιρα. Εσείς διαψεύδετε την κατάρα των Ελλήνων να μην αναγνωρίζουν ζώντες δημιουργούς. Στην Ελλάδα υπάρχει μεμψιμοιρία και δυσκολία αν δεν προηγηθεί μια αναγνώριση από τα έξω. Εξω είναι πιο πολιτικά θεσμισμένα τα πράγματα. Αλλά και υπάρχουν πράγματα που περιμένουν ακόμα το μέλλον τους. Πιστεύετε ότι έχετε αμειφθεί; Και ναι και όχι. Αν όμως ήταν πλήρης η αναγνώριση, θα σήμαινε ότι θα επιπέδωνε και το ειπωμένο. H τέχνη αποτιμάται σε χρήμα. Η σκέψη; Υπάρχει προσωπική σχέση με το έργο τέχνης. Η σκέψη έχει μία σχέση με το όλον. Μπορεί να αποτιμηθεί ένα έργο. Το όλον όμως; Τι θα λέγατε σε έναν νέο φιλόσοφο; Να ανοιχτεί στη σκέψη, στα κείμενα και στο κίνημα της σκέψης, στην ποίηση που διατρέχει κάθε τέχνη και να ζήσει και να πει αυτό που τον εμψυχώνει και τον συνθλίβει ατομικά και κοινωνικά. Τι θα λέγατε σε έναν έφηβο; Να κρατήσει, όσο γίνεται, έναν παλμό και στη λεγόμενη ώριμη ηλικία. Θερμές ευχαριστίες στην, και συνάδελφο δημοσιογράφο, Κατερίνα Δασκαλάκη, σύντροφο του Κώστα Αξελού τα τελευταία τριάντα χρόνια, για τις μύριες διευκολύνσεις ώστε η συνέντευξη αυτή να πραγματοποιηθεί με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Ο βίος του σε 283 λέξεις > Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924. Από αστική οικογένεια, διδάχτηκε από παιδί γαλλικά και γερμανικά. H εφηβεία του φωτίστηκε από τα κείμενα των Ηράκλειτου, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Εμπεδοκλή, Μαρξ, Νίτσε, Ντοστογιέφσκι και ποιητών όπως ο Ρεμπώ, ο Ρίλκε. > Στα δεκαεπτάμισι χρόνια του εντάχθηκε στην κομμουνιστική νεολαία και, παρά τις διαφωνίες του, πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση, υποστηρίζοντας ότι «ο πραγματικός κομμουνιστής πρέπει να κρατάει στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο τα βιβλία του Ρίλκε». Το 1944, στα Δεκεμβριανά, έζησε εικονική εκτέλεση στα κρατητήρια της Ασφάλειας, φυλακίστηκε σε στρατόπεδο και τελικά απέδρασε. Οπως ήταν φυσικό, η σχέση του με το δογματικό ΚΚΕ δεν ήταν δυνατό να συνεχιστεί και το 1946 εγκατέλειψε τις γραμμές του. > Τέλη του 1945, με τη βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ -διευθυντή τότε του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Αθήνα- επιβιβαζόταν στο θρυλικό πλέον πλοίο «Ματαρόα» μαζί με τον Κ. Καστοριάδη, τον Κ. Παπαϊωάννου, τον Κ. Βυζάντιο, τη Μ. Κρανάκη, τον Κ. Κουλεντιανό, τον Ν. Σβορώνο και άλλους, με προορισμό το Παρίσι. Λίγο διάστημα μετά την αναχώρησή του, καταδικαζόταν ερήμην σε θάνατο. > Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη, όπου και δίδαξε (1962-1973). Αρχισυντάκτης του πρωτοποριακού τότε περιοδικού Arguments (Επιχειρήματα) από το 1956 ώς το 1962, ίδρυσε και διηύθυνε την ομώνυμη φιλοσοφική σειρά στις Editions de Minuit, στην οποία εκδόθηκαν επίσης και τα περισσότερα από τα βιβλία του. > Πασίγνωστη η διένεξή του με τον Σαρτρ, τον οποίο εγκαλούσε για μη πρωτότυπη σκέψη και έκθεση παλαιότερων φιλοσοφικών ιδεών. Ο Σαρτρ τον κατηγορούσε επειδή είχε εγκαταλείψει τον κομμουνισμό. > Εχει εκδώσει είκοσι τέσσερα βιβλία και πλήθος κειμένων (γαλλικά, ελληνικά και γερμανικά), που μεταφράστηκαν σε δεκαέξι γλώσσες. >Τον Απρίλιο θα κυκλοφορήσει στη Γαλλία από τις εκδόσεις Les Belles Lettres το καινούργιο βιβλίο του με τίτλο «Αυτό που επέρχεται». Tου Γιώργου Δουατζή Πορτρέτα: Αλέξανδρος Αβραμίδης Πηγή: Περιοδικό «Κ»

Hμερομηνία :  14-04-09 Kλείσιμο

Ιδεολογικός χυλός

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Αντίβαρο γι΄ αυτά που συμβαίνουν αυτό το καιρό:

Μεταψυχροπολεμικός αριστερο-δεξιο-αναρχο-σοσιαλο-κεντρωο-μεταμοντέρνος ιδεολογικός χυλός και το κάψιμο των πόλεών μας

Πριν λίγο καιρό είχα γράψει το σημείωμά μου για την Βαρβαρική εισβολή στα Πανεπιστήμια: «είναι και αυτοί μια κάποια λύση». (http://www.ifestosedu.gr/87ΒαρβαρικήΕισβολή.htm) . Σήμερα το φαινόμενο προεκτείνεται πανελλαδικά σ’ ένα παραλογισμό ευρύτερης πλέον πανελλαδικής κλίμακας. Καλά θα κάνουμε να δούμε τα αντικειμενικά γεγονότα που για κάποιους περίεργους λόγους όπως φαίνεται ελάχιστοι βλέπουν:
1) Είχαμε ένα φόνο για το οποίο σε κάθε ευνομούμενο κοινωνικοπολιτικό σύστημα αρμόδια είναι η δικαιοσύνη για να αποφανθεί κατά πόσο οφείλεται σε εγκληματική πρόθεση, αμέλεια, αδεξιότητα ή όπως άλλοι συνάδελφοι υπαινίχθηκαν σε έλλειμμα επαγγελματισμού που σε κάθε περίπτωση στο επίπεδο της πολιτείας στην Ελλάδα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
2) Ο φόνος αυτός γίνεται αιτία μιας ανεύθυνης αντιπολιτευτικής δημαγωγίας που γενικεύει ασύστολα με άλματα ντροπιαστικά για την ανθρώπινη νοημοσύνη και την στοιχειώδη ανθρώπινη λογική, αλλά και μιας εξίσου ανεύθυνης κυβερνητικής εξουσίας που αντί να βάλει τα πράγματα στην θέση της αντιδιαστέλλοντας τον φόνο από την ανάγκη ευνομίας έντρομη αφήνει τους βαρβάρους να καταστρέψουν την οικονομική ζωή των πόλεων, να καταστρέψουν την περιουσία βιοπαλαιστών της ζωής που στήνουν μια οικογενειακή επιχείρηση και να απειλούν τους φιλειρηνικούς πολίτες των πόλεών μας. Όλοι μαζί ντροπιαστικά και προσβλητικά για την μνήμη του φονευμένου νέου μας ρίχνουν ένα δρακρύβρεχτο πέπλο για να επισκιάσουν τα ιδεολογικοπολιτικά βέλη που όλοι ρίχνουν εναντίον όλων. Για να επισκιάσουν έτσι την πραγματική τους έγνοια: Ποιος θα συνεχίσει να λυμαίνεται τον πολιτειακό πλούτο, δηλαδή τον κόπο μας.
3) Για να σταθώ στο τελευταίο, προσβάλλεται η αισθητική μας όταν παρακολουθούμε διαλόγους πολιτικών, ύπουλες πολιτικές στοχεύσεις σχολιαστών κατά τα άλλα ταγμένων και ορκισμένων σε άρθρα δεοντολογικής πίστης για την δημόσια πληροφόρηση και ακόμη πιο ύπουλες ιδεολογικοποιήσεις του φόνου για να περάσουν δήθεν «προοδευτικά» μηνύματα τα οποία θρέφουν τους βάρβαρους που ισοπεδώνουν την πόλη μας.
4) Την ίδια στιγμή η δημόσια σφαίρα αποστειρώθηκε από μεγάλα ζητήματα της εθνικής μας ζωής: Το μακεδονικό, τις τουρκικές προκλήσεις στην Θράκη, το ρεζίλι στο Καστελόριζο που παρουσιάστηκε ως περίπου εθνικός θρίαμβος και τον πολύ τωρινό!! ναυτικό αποκλεισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας που προδικάζει την μελλοντική ιδιοκτησία ενός τεράστιου όπως γράφτηκε υποθαλάσσιου πλούτου που βρίσκεται στον βυθό της περιοχής που εκτείνεται από την νότια Κύπρο μέχρι το Αιγαίο. Ποιος δίνει στους σημερινούς κατόχους της εξουσίας να αφήνουν να χάνεται αυτό που το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς συνθήκες δίνει στην Ελλάδα και στην Κυπριακή Δημοκρατία!
5) Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, ευαγή ιδρύματα που χρηματοδοτούν κερδοσκόποι και έξωθεν «υπηρεσίες» συνεχίζουν τις επιστημονικά μακάβριες προπαγανδιστικές δραστηριότητες που αποπροσανατολίζουν την Ελλάδα από μια ορθολογιστική διπλωματία και την σέρνουν από τον ένα καταστροφικό κατευνασμό στον άλλο. Αυτό δεν είναι τωρινό φαινόμενο αλλά δύο τουλάχιστον δεκαετιών και τώρα πληρώνουμε το τίμημα. Πολλά επέρχονται. Εμείς θα τα αποτυπώσουμε σε επερχόμενες δημοσιεύσεις. Τι σημασία έχει όμως όταν οι ενδιαφερόμενοι δεν τα βλέπουν την στιγμή που πρέπει!

Δεν θα επεκταθώ εδώ για τα αίτια. Λέω μόνο ότι ευθύνονται οι ξενόφερτες ιδεολογίες που από καιρό ροκανίζουν τον ελληνικό κατ’ αλήθειαν συλλογικό βίο και των οποίων η λογική κατάληξη είναι ο μεταμοντέρνος κατήφορος προς το απόλυτο μηδέν, την αναρχία και το χάος.
Μεταξύ άλλων είναι:
i) Τα αδιέξοδα φιλελεύθερα και μαρξιστικά υλιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα. Στις μέρες μας συγκλίνουν για φτιάχνουν ένα ελάχιστα θρεπτικό μεταμοντέρνο χυλό που απονευρώνει την ελληνική κοινωνία. Όλα αυτά συσκοτίζουν την αλήθεια, ότι δηλαδή η δική μας κοινωνική δικαιοσύνη είναι ζήτημα των δικών μας κοσμοθεωριών, των δικών μας ηθικοκανονιστικών επιταγών και των δικών μας ιστορικών συνθηκών (και κανενός άλλου στην υπόλοιπη οικουμένη ή στο σύμπαν)
ii) Τα εν γένει αντιπνευματικά ιδεολογήματα που θρέφουν μια αντίληψη της δημόσιας σφαίρας που ροκανίζει τον συλλογικό μας ορθολογισμό και που επηρεάζει δραστικά τις έσχατες αλήθειες κάθε βιώσιμης κοινωνίας για το πώς διαμορφώνονται το Πολιτικό, οι ιεραρχίες, τα συλλογικά νοήματα, η δικαιοσύνη και οι ηθικοκανονιστικές δομές.
iii) Η ιδεολογική χρήση της ιστορίας η οποία αφού έκτισε επίπλαστες «κρατικές-εθνικές» κατασκευές στην Δύση, αντεστραμμένη τώρα αποδομεί όχι μόνο τα δικά της τέρατα αλλά και όποια πολιτεία δεν τις έχει ανάγκη, για παράδειγμα, ιστορικά έθνη όπως το δικό μας και άλλων ανατολικών κοινωνιών. Μια τηλεσκοπική επισήμανση: η ιστορική ατυχία της Δύσης εξερχόμενη της φεουδαρχίας να μην διαθέτει έθνος και αυτή η ανορθολογική αντίληψη αναζήτηση τεχνητής εθνικής κατασκευής είναι που οδήγησε στις εθνοκαθάρσεις, στις γενοκτονίες και στους παγκόσμιους πολέμους. Πολλές κοινωνίες δεν είχαν και δεν έχουν ανάγκη τέτοιων στρεβλώσεων. Η ξενοκρατία εδώ όμως συσκοτίζει αυτό το γεγονός με ύστερο παράδειγμα την ανεκδοτολογική ιστοριογραφία που ειδικεύεται στους «συνωστισμούς» και στις αποδομήσεις.
iv) Οι συμπαρομαρτούσες «κριτικές» κονστρουκτιβιστικές ασυναρτησίες περί «πατριωτισμού του συντάγματος» που υπονομεύουν την πραγματική κοινωνικοπολιτική συνοχή και δημιουργούν ψευδείς ή επίπλαστες συνειδήσεις.
v) Το ροκάνισμα της κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένης τάξης και δικαιοσύνης στο όνομα της μιας ή της άλλης οικουμενικής δήθεν δικαιοσύνης ως και να υπάρχει παγκόσμια κοινωνία και παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που θα μπορούσε να την προσδιορίσει.
vi) Η υπονόμευση των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου και των κρατοκεντρικών θεμελίων της διεθνούς οργάνωσης με προπαγανδισμό των ηγεμονικών αξιώσεων που τις δύο τελευταίες δεκαετίες αιτιολογούσαν το γεωπολιτικό πλιάτσικο. Καλά θα κάνουμε να θυμηθούμε τους ημέτερους κράχτες των επεμβάσεων για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και τις συμπαρομαρτούντες επεμβάσεις. Ο Παναγιώτης Κονδύλης εύστοχα έγραψε «όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς προπαγανδίζουν οι αφελείς». Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές τις επεμβάσεις και την ιστοριογραφική/κοσμοθεωρητική αποδόμηση καθώς και φασιστοειδή σχέδια όπως αυτό του Αναν για το κυπριακό τα έθρεψαν όπως ήδη γράψαμε ένας μεταψυχροπολεμικός αριστερο-δεξιο-αναρχο-σοσιαλο-κεντρωο-μεταμοντέρνος ιδεολογικός χυλός τον οποίο διόλου τυχαία χρηματοδοτούσε ένα ευρύ φάσμα διεθνικών και αδιαφανών δρώντων που εκτεινόταν από τον κερδοσκόπο μεγαλοαπατεώνα Σόρος μέχρι τις αμερικανικές «υπηρεσίες» και τα διάσπαρτα «ινστιτούτα» τους.

Όλα τα πιο πάνω ανορθολογικά και παράλογα είναι που εισρέουν στα μυαλά των παιδιών τα οποία δεν αντιλαμβάνονται πως ένας φόνος δεν δικαιολογεί να κάψουν την Πόλη μας!

Γιατί όμως να το καταλάβουν οι έφηβοι όταν δεν το κατάλαβαν όλοι αυτοί που αυτές τις μέρες παρελαύνουν στις τηλεοράσεις κάνοντας ιδεολογικά κηρύγματα αντί να καλέσουν να διασφαλιστεί η κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη ελληνική τάξη και δικαιοσύνη. Ποιος να δείξει πραγματική πίστη και νομιμοφροσύνη σε αυτό τον τόπο, όμως, όταν τα πνευματικά σωθικά πολλών έχουν μακρόχρονα διαβρωθεί από αδιέξοδες ιδεολογίες κάθε είδους και κάθε απόχρωσης και από εγκάθετα ιδρύματα των ηγεμονικών αξιώσεων!

Για να παραφράσω και να αντιστρέψω τον Αριστοτέλη, «ένας αναληθής κατ’ αλήθειαν βίος που αναζητεί μια φανταστική παγκόσμια κατασκευή, οδηγείται σ’ ένα ψευδή και στρεβλό τρόπο ζωής ο οποίος ούτε την εσωτερική τάξη-δικαιοσύνη διασφαλίζει ούτε για την εθνική ανεξαρτησία νοιάζεται».

Τα παιδιά έτσι δασκάλους έχουν έτσι, αναμενόμενα, αυτά πράττουν. Ραγδαία τις δύο τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα χάνει τα νοήματά της, τις ιεραρχίες της και τους κοσμοθεωρητικους της προσανατολισμούς.

Ολοένα και περισσότερο την καλύπτει ένας μεταμοντέρνος χυλός που την ροκανίζει και την εκμηδενίζει.

Ένα σοβαρό ερώτημα βεβαίως είναι: Ποιος χαίρεται και ποιος λυπάται, ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από αυτό τον πασίδηλο εκμηδενισμό του νεοελληνικού κράτους;

Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων
Πανεπιστήμιο Πειραιώς
www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

«Καποδίστριας 2» και Δήμος Υμηττού

Από τον αγαπητό και άξιο πρόεδρο του Φ.Ο.Υ. Γιάννη Κάλτσα πήρα το παρακάτω email:

Ημερ/νία : Tue, 26 Aug 2008 14:02:58 +0000 (GMT)

Από : ioannis Kaltsas

Προς : sgial

Οργάνωση και Αντίσταση για τον Υμηττό μας

Σήμερα δημοσιεύθηκαν στα «ΝΕΑ» προτάσεις της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων για τον «Καποδίστρια 2». Πολιτικά είμαι αντίθετος στις αναγκαστικές συνενώσεις και γενικά σε κάθε μορφή συγκέντρωσης εξουσιών. Θέλω να ελπίζω ότι θα αντιμετωπίσουν πανελλαδικά αλλά και στην Αττική προβλήματα με κινήματα που θα δημιουργηθούν. Εμείς στον Υμηττό πρέπει άμεσα να αντιδράσουμε και έγκαιρα να οργανώσουμε την αντίστασή μας.
http://ymittos.blogspot.com/

Γειά σου φίλε, ελπίζω να είσαι κι εσύ υπέρ της διατήρησης του Δήμου μας.
Γιάννης Κάλτσας

—————————————————————

Αγαπητέ Γιάννη Κάλτσα

Νομίζω κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να απαντήσει με ένα υπέρ η ένα κατά χωρίς να έχει διαβάσει τη μελέτη σκοπιμότητας μιας τέτοιας συνένωσης.

Το ερώτημα για εμένα τον δημότη είναι αν αυτή η συνένωση θα έκανε το νέο μόρφωμα πιο ευέλικτο και πιο αποτελεσματικό από τον σημερινό Δήμο Υμηττού στην εξυπηρέτηση του δημότη.

Προσδοκώ να πάψει ο δήμος , ο κάθε δήμος να είναι πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης και επίλυσης εσωκομματικών διαφορών, να αποτελεί μέσο βολέματος τριτο-τεταρτοκλασάτων κομματικών στελεχών και εφαλτήριο για πολιτική ανέλιξη αλλά και μέσο εκτόνωσης του εγωκεντρισμού και τις αρχομανίας κάποιων συμπλεγματικών και να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα των δημοτών του αλλά και αυτών που τον διαβαίνουν η εργάζονται μέσα στα όριά του.

Στη σημερινή εποχή και σε ένα δήμο που συνορεύει με την Αθήνα δεν έχει θέση ο τοπικισμός αλλά ο ορθολογισμός.

Ζητούμενο είναι αν οι δήμοι θα ασχοληθούν με τις επιπτώσεις που προκαλούν τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου  όπως η ανεργία , οικονομική δυσπραγία , η κάθε μορφής παραβατικότητας με κοινωνικές συνέπειες , το άθλιο σύστημα υγείας και η ανυπαρξία συστήματος κοινωνικής πρόνοιας , οι εξευτελιστικές συντάξεις που είναι αποτέλεσμα της ανικανότητας , της διαφθοράς και της αδιαφορίας των κυβερνήσεων , η μοναξιά των συνανθρώπων μας στο διπλανό μας σπίτι και ένα σωρό άλλα που σχετίζονται άμεσα με την ανθρωπιά και την ποιότητα ζωής…… και δεν θα αυνανίζονται δημοσίως με τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας και τις ¨αντιλόπες¨ της  Πάρου η βρομίζοντας τη πόλη με κουρελόπανα αναρτημένα στις κολόνες υποκρινόμενοι ότι προάγουν τον πολιτισμό…

Ελάχιστη σημασία μπροστά σε όλα αυτά έχει το που θα έχει την έδρα του ο δήμος η πως θα λέγεται.

Σήμερα εισρέουν άφθονες επιδοτήσεις κυρίως από την Ε.Ε. (που δεν ξέρω αν θα υπάρχουν  στο μέλλον) και οι δήμοι σπαταλούν χρήματα σε θεάματα και έργα εντυπωσιασμού αλλά αδιαφορούν π.χ. για τις λακκούβες στους δρόμους , το δικαίωμα των πεζών να περπατούν στα πεζοδρόμια , το δικαίωμα προσβασιμότητας των αναπήρων συνδημοτών τους και ένα σωρό άλλα μικρά που όλα μαζί όμως ανεβάζουν το επίπεδο διαβίωσης και το πολιτισμό μας.

Γι αυτό εμένα το δημότη Σταύρο Γιαλαμά ελάχιστα με ενδιαφέρει η συνένωση, με ενδιαφέρει όμως τα μέγιστα η οργάνωση του δήμου είτε αυτός παραμείνει όπως έχει , είτε συνενωθεί με άλλο γειτονικό δήμο ώστε να αποτελεί υπηρέτη του πολίτη – δημότη με αποτελεσματικές υπηρεσίες που να αναπληρώνουν τα ελλείμματα της κεντρικής κρατικής εξουσίας .

Με την ευκαιρία θέλω να σε συγχαρώ για τη δουλειά που κάνεις στο Φ.Ο.Υ. και την αισθητική  της νέας ιστοσελίδας του .

Καραγκιοζιλίκια

« … η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί ένα από τα θεμέλια κάθε δημοκρατικής κοινωνίας, ισχύει δε και για τη διάδοση πληροφοριών που θίγουν, σοκάρουν ή προκαλούν ανησυχία.»

Ακούγεται συνέχεια αυτές τις μέρες με αφορμή την ανεύθυνη διαχείριση του press-gr από τον Αντρέα Καψαμπέλη.

Η ελευθερία έχει όρια;

Όταν η δική μου ελευθερία περιορίζει η και καταργεί τη δική σου τι πρέπει να γίνει;
Τι σημαίνει έτσι γενικά όχι στη φίμωση των blogs;
Αν κάποιος προτρέπει σε εγκληματική συμπεριφορά μέσα από το blog του γιατί η αντιμετώπιση του θα πρέπει να είναι διαφορετική από αυτή ενός φυσικού προσώπου ;
Η αναίτια προσβολή της προσωπικότητας κάποιου δεν περιορίζει τα δικαιώματα του προσβαλλόμενου;
Η επιλεκτική εφαρμογή της ισονομίας και της ισοπολιτείας δεν είναι κατάργηση της ελευθερίας της πλειονοψηφίας των πολιτών που οδηγεί στη χειραγώγηση τους;
Κανείς δεν νομίζω ότι θέλει να φιμώσει τα blogs εκτός από ανέφικτο θα ήταν και γελοίο , μου θυμίζει το μακαρίτη το Μαρούδα υπουργό προπαγάνδας του ΠΑΣΟΚ που απειλούσε ότι θα καταρρίψει τους δορυφόρους , 100 εκατομμύρια είναι τα blogs ίσως και παρά πάνω , απλά ότι ισχύει για τα φυσικά πρόσωπα και τον τύπο από πλευράς νόμου θα πρέπει να ισχύει και γι΄ αυτά.

Εμένα πάντως μου δημιουργεί όλος αυτός ο τζερτζελές το ερώτημα γιατί ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος αφού μπορεί να δημοσιεύει την άποψή του επώνυμα σε ένα έντυπο μεγάλης κυκλοφορίας που έχει και κύρος και μάλιστα πληρώνεται γι΄ αυτό να έχει ένα blog ανώνυμα για να γράφει αυτά που δεν θέλει να δημοσιεύσει επώνυμα στην εφημερίδα;

Δύο πράγματα μου έρχονται στο μυαλό η για τα λεφτά κάνει κατευθυνόμενη δημοσιογραφία μέσα από την εφημερίδα η είναι ανεπαρκής σαν επαγγελματίας και στις δύο περιπτώσεις είναι αναξιόπιστος σαν δημοσιογράφος προτιμώντας αντί να τεκμηριώνει τις απόψεις του να δημοσιεύει φήμες κρυμμένος πίσω από την ¨ανωνυμία¨.

Ανωνυμία για τους αναγνώστες μόνο , γιατί στην πραγματικότητα ανωνυμία δεν υπάρχει στο ίντερνετ.

Η αριστερά και το άρθρο 16 …….

Τα κροκοδείλια δάκρυα της αριστεράς για την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος μου θύμισαν μια ιστορία που ( ας με συγχωρήσει αυτός που την ανέβασε στον ιστό και δεν τον θυμάμαι ) περιγράφει καταστάσεις καθημερινές που αφορούν την παιδεία , την εργασία , τα δημοκρατικά δικαιώματα. Γνήσιοι απόγονοι του σταλινισμού οι ¨λεγόμενοι¨ αριστεροί αφού ξευτέλισαν με το παραλογισμό τους και την αντίδραση για την αντίδραση τη διεκδίκηση μιας καλύτερης εκπαίδευσης , συνθηκών εργασίας και ζωής τώρα ¨κλαίνε¨.

«Όταν ο Στάλιν ήταν ετοιμοθάνατος και ξαπλωμένος στο κρεβάτι του πόνου, κάλεσε να παρουσιαστούν μπροστά του δυο πιθανοί διάδοχοί του. Είχε κατά νου να τους δοκιμάσει ώστε να συμπεράνει ποιος είχε την απαιτούμενη δεξιότητα να κυβερνήσει τη χώρα. Διέταξε λοιπόν να του φέρουν δυο πουλιά, και έδωσε από ένα στους υποψήφιους δικτάτορες. Ο πρώτος άρπαξε το πουλί, αλλά ήταν τόσο φοβισμένος ότι θα του ξεφύγει που το πίεσε τόσο πολύ ώστε όταν άνοιξε την παλάμη του ήταν νεκρό. Ο δεύτερος υποψήφιος, αφού είδε την απογοήτευση στο πρόσωπο του Στάλιν, για να μην επαναλάβει το λάθος του προηγούμενου χαλάρωσε πολύ τη χούφτα του και το πουλί κατάφερε να του ξεφύγει.

Ο Στάλιν τότε κοίταξε και τους δυο περιφρονητικά. «Φέρτε και σε μένα ένα» διέταξε.

Το πήρε στα χέρια του κρατώντας το από τα πόδια και του έβγαλε όλα τα πούπουλα από το μικρό του σώμα.

Τότε άνοιξε την παλάμη του.

Το πουλί έμεινε εκεί, ολόγυμνο, τρεμάμενο και αβοήθητο.

Ο Στάλιν το κοίταξε και είπε:

Βλέπετε ; και επιπλέον είναι ευχαριστημένο από τη ζεστασιά που εκπέμπει η παλάμη μου…»

Η διάκριση του πιστού από τον πολίτη

Διαχρονικό  το άρθρο του καθηγητή Αντ.  Μανιτάκη

Η συνεχιζόμενη κρίση στις σχέσεις της Ιεραρχίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος με τη Κυβέρνηση, με αφορμή την απόφαση της δεύτερης να απαλείψει από τα δελτία των αστυνομικών ταυτοτήτων το στοιχείο του θρησκεύματος, δεν μαρτυρεί μια εφήμερη ούτε προδικάζει μια συγκυριακή διατάραξη των σχέσεων των δύο αυτών συνταγματικών θεσμών. Εντάσσεται σε μια γενικότερη ιστορική αναδιάταξη των σχέσεων της πολιτικής με την θρησκεία καθώς και του ιδιωτικού με το δημόσιο χώρο. Δεν είναι δυνατόν επομένως να κατανοηθούν και ερμηνευτούν σωστά οι αποφάσεις που επισκιάζουν τις σχέσεις κράτους και εκκλησίας, αν προηγουμένως δεν ενταχθούν λογικά στο ιστορικό και λογικό πλαίσιο που ανήκουν.

Για τους συνταγματολόγους το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες είναι άκρως διδακτικό, διότι δείχνει, μεταξύ πολλών άλλων, τα όρια της τυπολατρικής και περιγραφικής προσέγγισης που επικρατούν στη μελέτη των σχέσεων κράτους και εκκλησίας. Η θεώρησή τους αποκλειστικά μέσα από το ερμηνευτικό πρίσμα του άρθρου 3Σ ακόμη και σε συνδυασμό προς το άρθρο 13Σ, που κατοχυρώνει την θρησκευτική ελευθερία, εμποδίζει μιαν ευρύτερη, πολυδιάστατη θεώρηση που να υπερβαίνει τη στατική, νομολογιακή βασικά ανάλυσή τους. Η μονομερής, δηλαδή, ερμηνευτική αναζήτηση του νοήματος των άρθρων 3 και 13, χωρίς λογικές αναφορές στις θεμελιώδεις αρχές της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και στην νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που έχει διαπλαστεί από τις μεταμορφώσεις του κράτους, όσο διεισδυτική και αν είναι, δεν μπορεί να γίνει αποκαλυπτική και ταυτόχρονα διαπλαστική σύγχρονων νοημάτων.

Εξάλλου, η θεσμική σχέση της εκκλησίας με το κράτος συχνά επισκιάζει τη συμβολική σχέση τους και δεν επιτρέπει να φωτιστεί η άτυπη όσο και καθοριστική σχέση της εκκλησίας με το κράτος-έθνος και ειδικότερα της εκκλησίας με το έθνος καθώς και το πλέγμα των σχέσεων πολιτικής και θρησκείας, γενικότερα. Διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι απλώς μια εκκλησία κρατική ή του κράτους, με την έννοια ότι δημιουργήθηκε από το κράτος, οργανώθηκε ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, εξοπλίστηκε με προνόμια δημόσιας εξουσίας και διοικείται ως διοικητικός οργανισμός με βάση νόμο που συνέταξε και ψήφισε το κράτος^ συμπεριφέρεται παράλληλα και ενεργεί ταυτόχρονα και ως εκκλησία του έθνους ή εθνική.

Σχηματοποιώντας θα λέγαμε, ότι η αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος συγκροτήθηκε ως θεσμός του κράτους, επειδή το εθνικό κράτος την χρειαζόταν ως εκκλησία του έθνους. Η ίδια εξάλλου εγκολπώθηκε την εθνική του αποστολή και λειτούργησε ως εκκλησία εθνική, επειδή αυτός ο τίτλος της προσέδιδε κύρος και λαϊκή νομιμοποίηση και την καθιστούσε απαραίτητο ιδεολογικό και νομιμοποιητικό στήριγμα της πολιτικής εξουσίας, η οποία με την σειρά της την χρησιμοποιούσε ως μέσο των εθνικών του και πολιτικών επιδιώξεων.

Αυτό που δοκιμάζεται σήμερα δεν είναι τόσο οι θεσμικές και τυποποιημένες σχέσεις κράτους και εκκλησίας όσο οι άτυπες και άδηλες σχέσεις της εκκλησίας με το έθνος. Η εθνική φυσιογνωμία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος αμφισβητείται και επαναπροσδιορίζεται. Παρατηρείται έτσι το εξής παράδοξο και εν μέρει αντιφατικό: την ίδια στιγμή που η Εκκλησία απαγκιστρώνεται από την κρατική κηδεμονία και δείχνει να αρθρώνει ένα δικό της λόγο, ανεξάρτητα από το κράτος ή και σε αντιπαράθεση μαζί του, την ίδια ακριβώς στιγμή εμφανίζεται δημόσια και δρα ως εκκλησία κυρίως εθνική, ως φορέας δηλαδή των εθνικών πεπρωμένων και αυθεντικός εκπρόσωπος του γένους και διεκδικεί μέσω του εθνικού της ρόλου λόγο και συμμετοχή στις κρατικές αποφάσεις που θεωρεί η ίδια εθνικού και θρησκευτικού χαρακτήρα. («Με ενδιαφέρει το συμφέρον του έθνους. Και νομίζω ότι αυτό το συμφέρον είμαι ταγμένος να υποστηρίξω και να υπερασπιστώ έναντι οποιουδήποτε κόστους»…»Δεν θα σταματήσω να διατυπώνω τις απόψεις μου για ζητήματα καίρια όπως τα εθνικά.» έχει δηλώσει ο Αρχιεπίσκοπος στον τύπο).

Δεν θα πρέπει εξάλλου να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι η εμμονή της Ιεραρχίας στο αίτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες δεν δικαιολογείται τόσο από την υποχρέωση των πιστών να ομολογούν δημόσια την πίστη τους και να υπερασπίζονται την θρησκευτική τους ελευθερία, όσο από την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι έτσι υπερασπίζονται την εθνικο- θρησκευτική τους ταυτότητα. Οι λαοσυνάξεις αντλούσαν την νομιμοποίησή τους από το ιδεολόγημα της ταύτισης της Ορθοδοξίας με τον Ελληνισμό, της Ελλάδος με την Ορθοδοξία και εύρισκαν απήχηση, επειδή βασίζονταν στο ιδεολογικό βάπτισμα της ορθόδοξης πίστης σε εθνικό φρόνημα. Ο λαός του Θεού συγκεντρωνόταν στις πλατείες για να υπερασπιστεί μαζί με την θρησκευτική την εθνική του ταυτότητα. Η αμφισημία του όρου ταυτότητα και οι εύκολοι συνειρμοί και μεταπηδήσεις από τη συλλογική θρησκευτική ταυτότητα στην εθνική ταυτότητα διευκόλυναν τις επιδιώξεις της εκκλησίας.

Καλλιεργήθηκε επομένως εσκεμμένα -ή και ασυνείδητα- μια σύγχυση γύρω από την έννοια της ταυτότητας, η οποία χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται μέσα από την πολυσημία της: ενώ το ζήτημα αφορά το νομικό ζήτημα της «αστυνομικής» ταυτότητας ή το δελτίο ατομικής αναγνώρισης του πολίτη, το μυαλό μεταπηδά συνειρμικά στη συλλογική «θρησκευτική» και από εκεί στην «εθνική» ταυτότητα των πολιτών και αντίστροφα.

Το πολιτικά όμως και δημοκρατικά αθέμιτο δεν βρίσκεται στην συγκεχυμένη χρήση του όρου «ταυτότητα», αλλά στη σύγχυση που καλλιεργείται μεταξύ της ιδιότητας του πιστού και εκείνης του πολίτη.

Οι δύο διακριτές σε μια δημοκρατική κοινωνία ιδιότητες, εκείνη του πιστού και εκείνη του πολίτη, ταυτίζονται και δεν είναι σαφές -όχι μόνον στην κοινή γνώμη αλλά και σε κοσμικούς που ασχολούνται με το θέμα- αν το αίτημα που υποβάλλεται από την Ιεραρχία για την προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος εκφράζει την βούληση των ορθόδοξων πιστών ή του ελληνικού λαού. Το ίδιο ερώτημα ανακύπτει και με τη συλλογή υπογραφών για τη διενέργεια σχετικού δημοψηφίσματος. Διερωτάται δηλαδή κανείς, αν η συλλογή των υπογραφών γίνεται από «πιστούς», οι οποίοι καλούνται με την υπογραφή τους να δηλώσουν και διατρανώσουν την ιδιωτική τους πίστη ή από «πολίτες» που εγκαλούν την κυβέρνηση και την κυβερνητική πλειοψηφία για προσβολή των θρησκευτικών πεποιθήσεων του ελληνικού λαού συνολικά. Ως τι εκδηλώνουν τη βούλησή τους οι υπογράφοντες, ως μέλη μιας θρησκευτικής κοινότητας; της πολυπληθέστερης που υπάρχει στη χώρα ή ως πολίτες που επιδιώκουν να επιβάλουν την πλειοψηφική βούλησή τους σε ολόκληρο τον λαό; Και ως τι ενεργεί η Ιεραρχία και ο Αρχιεπίσκοπος; Ως εκπρόσωποι της κυρίαρχης στην χώρα θρησκευτικής κοινότητας ή ως θείοι και ιστορικοί εκπρόσωποι του έθνους και του λαού; Στο όνομα του λαού και για χάριν του διεξάγεται το δημοψήφισμα ή στο όνομα των ορθόδοξων πιστών που συμβαίνει να έχουν την ελληνική ιθαγένεια;

Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι κρίσιμη, διότι έχει να κάνει με την αντίληψη που έχουμε για τη φύση και την αποστολή της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και δείχνει τον έμμεσο τρόπο με τον οποίο εισβάλλει η Εκκλησία στον χώρο της πολιτικής.

Διότι, η δημοκρατία θεμελιώνεται και προϋποθέτει μια καταστατική διάκριση: τη διάκριση μεταξύ της ιδιωτικής ζωής του ανθρώπου και της δημόσιας του πολίτη. Ως ιδιώτης ή άτομο ο άνθρωπος ασπάζεται στην προσωπική ζωή του διαφορετικές πεποιθήσεις, θρησκευτικές, φιλοσοφικές ή πολιτικές και τις συμμερίζεται βέβαια με άλλους, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θίγεται από τη δημόσια εκδήλωσή τους η συλλογική διαβίωση των ανθρώπων. Ως πολίτης και μέλος μιας πολιτικής κοινωνίας, κάθε άνθρωπος διαθέτει ίσα δικαιώματα με τους άλλους πολίτες και συμμετέχει μαζί τους στην διαχείριση των κοινών ή δημόσιων υποθέσεων, πέρα από τις κοινωνικές ή συνειδησιακές του ιδιαιτερότητες. Οι πολίτες απαρτίζουν το λαό και η έννοια του λαού, ως ενότητα αδιαφοροποίητη, δεν θεμελιώνει μόνον την κοινή εξουσία τους στο κράτος αλλά και την ενότητά τους πέρα και πάνω από τις διαιρέσεις τους. Η ενότητα του λαού βασίζεται στην πολιτική ισότητα και η πολιτική ισότητα αγνοεί τις διαφοροποιήσεις, που διακρίνουν τους ανθρώπους στη σφαίρα την ιδιωτική. Η πίστη ξεχωρίζει τους ανθρώπους, τους διακρίνει, γι’ αυτό και οι πιστοί, ως φορείς του ατομικού δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας, εκδηλώνουν την πίστη τους στην ιδιωτική, την προσωπική τους ζωή, σε διάκριση και αντιδιαστολή προς την δημόσια, που είναι σφαίρα κοινή για όλους. Η ιδιότητα του πολίτη, του μέλους ενός ενιαίου συνόλου, του λαού ως ολότητα, ενώνει τους ανθρώπους σε έναν κοινό σκοπό. Δηλώνει τον άνθρωπο, που γίνεται αντιληπτός στην οικουμενικότητά του, ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες, τις προσωπικές του προτιμήσεις ή πεποιθήσεις. Για το λόγο αυτό, οι «πιστοί» δεν νομιμοποιούνται, ως ιδιώτες, όσο πολυάριθμοι και αν είναι, να θέλουν να επιβάλουν την ιδιωτική τους θέληση στο σύνολο του λαού, υποκαθιστώντας τους πολίτες και αγνοώντας ή περιφρονώντας τις αποφάσεις, που οι αντιπρόσωποι του λαού έχουν λάβει ενεργώντας κατ’ εντολήν τους. Η επίκληση του λαού και του έθνους για τη δικαιολόγηση αποφάσεων της Ιεραρχίας υποδηλώνει ότι οι εκκλησιαστικές αρχές εκλαμβάνουν τον εαυτό τους ως εκπρόσωπο του λαού και του έθνους και ότι νομιμοποιούνται να ενεργούν και να αποφασίζουν στο όνομά τους. Με βάση την αντίληψη αυτή δεν θα πρέπει να προκαλεί απορία το γεγονός ότι οι Ναοί μετατρέπονται από χώροι σύναξης των πιστών για την λατρεία του Θεού σε χώρους συγκέντρωσης πολιτών για την πολιτική έκφραση και διεκδίκηση αιτημάτων τους και άσκησης πίεσης στο Κοινοβούλιο και στην Κυβέρνηση με σκοπό την υιοθέτηση νόμων που να ικανοποιούν τις εθνο-θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

Η υποκατάσταση του κοσμικής και συνταγματικής έννοιας του λαού, ως συνόλου ίσων και ελεύθερων πολιτών από την θεολογική έννοια του Λαού του Θεού, ως συνόλου πιστών, είναι πλήρης. Και η αποδοχή της υποκατάστασης αυτής οδηγεί σε ανησυχητική και επικίνδυνη νόθευση της Δημοκρατίας.

του ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΝΙΤΑΚΗ

[ΤΕΥΧΟΣ 4-5/2000]

Ας σκεφτούμε πολιτικά και όχι κομματικά ….

Οι δήμαρχοι δεν μπορούν να χαράξουν ούτε εξωτερική πολιτική , ούτε την ανάπτυξη της οικονομίας , μπορούν όμως μαζί με τους δημότες τους να φτιάξουν την μικρή τους κοινωνία πιο ανθρώπινη αρκεί να σκύψουν στα προβλήματα των δημοτών τους και να τους ενώσουν .

Για να σκύψουν όμως θα πρέπει να είναι κομμάτι αυτής της κοινωνίας που να βιώνουν την καθημερινότητα και τα προβλήματα των δημοτών , να μην διακατέχονται από την αλαζονεία της εξουσίας όπως οι συνδυασμοί που αποτελούνται από στελέχη των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία .

Μήπως ήρθε η ώρα λοιπόν να ψηφίσουμε στις δημοτικές εκλογές κάτι διαφορετικό , νέους ανθρώπους που νοιάζονται για τους συνδημότες τους που δεν έχουν σχέση με τα κόμματα εξουσίας και με κομματικές εξαρτήσεις ;